Ben, öyle kargınen akşamların karanlığında kaldıkça, avuçlarıma kan damlatan cinnetin dumanını tükürüyorum kuytularda.
Şehrin üstüne bulut çöküyor, şu damarlarımda dolanan senin kanınmış gibi bir hisle dalıyorum sokaklara.
Tedavülden kalkmış sözcüklerle seviyorum daha sonra.
Literatürde yeri olmayan acılar çekiyorum, hüzünler biliyorum.
Toplanıp, bir ağız bağırdıkça behemahal gözümün içine bakacakmışsın gibi oluyor.
Binaenaleyh her semaya baktığımda, sırrıma dahil olan rüyalardan geçiyorum.
Böyle böyle eksilip, böyle böyle memleketin altmışlı yıllarında eskiyorum.
Şafak vaktini göğsümden söken bir çift göz; gülüp geçtikçe, bakıp durdukça, keder gecemin içine çakılı çivilere mazhar oluyor.
Tavanaralarında baskın sabahına binaen bir çift söz karalıyorum.
Ve ben hala geceleri gündüzlerden daha çok bekliyorum.
Zira; bu saatleri bana zehretriğinden beri, aynı zamanı kurşuna dizmek için çabalıyorum.
Kaydol:
Kayıt Yorumları
(
Atom
)
0 yorum:
Yorum Gönder