Dün gece, sen evden ayrılırken uyuyor olmak istedim. Yatağa önce senin girmeni beklediğimden, evin içinde senden kaçarak, kıytırık işler uyudurdum kendime. Uyuduğundan emin olunca yanına geldim. Yatakta oturup başucundaki, kaça kurduğunu bilmediğim, çalar saati dinledim. Evin her köşesini yorgun uykunun sesleri sarmıştı. Nefesinin içinde dolandım, senin hakimiyetinin. Niçin böylesine mahcubum ki sana veda etmeye bile korkuyorum? Üstelik gideceğini söylemedin ama biliyorum. Seni tanıyorum. Saatin çaldığında arkamı dönüp gözlerimi kapattım ve seslerini izledim senin. Sen uyuduğuma inanıp sessiz olmaya çalışırken beni uyandırmanı bekledim. Sana iyi yolculuklar dileyemezdim ama sen benim hoşçakalmamı arzulayabilirdin belki. Üstümdeki yorganı çektim tekrar örtmeni umarak. Yapmadın. Senin seslerin her uzaklaştığında kalbimin gümbürtüsü beynimi sarıyordu. Nihayetinde kapıyı buldun ve çıktın oradan. Pencereye koştum, gidişini seyrettim perdenin arkasından. Dönüp bakmadın. Usulca gittin, kadehin dibini bıraktın, ateşi söndürmedin.
0 yorum:
Yorum Gönder