Gecenin bir yarısı hastaneden kaçıp buraya geldim. Kırk beş dakikadır telefon kulübesi arıyorum etrafta. Bir saat kadar da uzaklaşmak için yürüdüm. Daha önce hiç görmediğim bir yerdeyim. Sessiz. Sakin. Ama bu sessizlik ürkütüyor beni. Telefonu açma ihtimalini düşünmek gibi bir aptallık etmedim buraya gelene kadar. Düşünseydim zaten açmayacağını bilirdim. Bilseydim, gelmezdim. Yedi senedir telefon ediyorum sana. Sır gibi saklıyorum bunu üstelik. Kaybolduğun geceden beri telefon ediyorum. Hiçbir zaman açılmadı; ne sen, ne bir başkası... Bir gün bu ev kiralanır ya da hırsızın birinin aklına eser de içeri girmenin bir yolunu bulursa diye korkuyorum da. Hak ver. İki çocuk annesiyim ben. İki, ya! Evet. Henüz birkaç günlük. Yeterince görme fırsatım olmadı; ama gözlerini babasından aldığını söylüyorlar. Haksız da sayılmazlar. Geçen hafta söylediğim yerde seni bekliyordum. Yine gelmeyeceğini anlayıp banktan kalkarken sancı girdi. Hastanede buldum kendimi. Koynumda bir erkek çocuğuyla. Umarım ben gittikten sonra gelmemişsindir. Yedi senedir gelmiyorsun; o gün geldiğini öğrenmek beni kahreder biliyorsun.
İlk çocuğumun öldüğünü söylemiştim sana ama o kayıtlar silinmiştir. Sanki onu tutuyormuşum gibi hissettim çocuğu ilk elime aldığımda. Harika bir histi... Anne olmak yani... Neyse... Şimdi bunları konuşacak değiliz. Yanıma pek para alamadım. Birazdan kapatmam gerekecek haliyle. Bu sefer farklı bir yer vereceğim. Annenle kaza yaptığınız caddeyi hatırlıyor musun? Orada eskiden takıldığın bir bar vardı. İki dükkan ötesine bir perdeci açtılar. Enfes modeller var. Çocuk odası için aklımda çok güzel planlar var. Orada buluşalım. Saat ikide. Öğlen. Annenin öldüğünü söylemiş miydim bu arada? Elbette. Ama o kayıtlar da silinmiştir çoktan. Dinle. Gitmem gerekecek birazdan. Uzatmamaya çalışıyorum. Oraya gel. Orada bekleyeceğim seni. Verdiğim saatten önce orada olurum. Kocam bırakacak çünkü. Sen kaybolduktan sonra evlendik. Senden üç sene sonra. Bahsetmiştim. Ama silinmiştir kayıtları. Düğünümden önce aramıştım hatta. Üst komşumuz beni gelinlikle telefon kulübesinde görünce iki hafta aptal aptal baktı suratıma. İntihar etti biliyor musun? Ölmedi ama. Son anda kurtuldu. Sapasağlam şimdi. Ne anlatıyorum ki ben!
Dinle. Buradan çıkıp bir pastaneye gideceğim şimdi. Rastgele. Buraz tatlı yemeye ihtiyacım var. Orada kocamı arayacağım. Geldiğinde beni bulamazsa korkmasın diye. Ertesi sabah da hastaneden ayrılacağız. Yoğun bir gün geçecek yani. Anlarsın işte. Sekiz ay oldu... Başkalarıyla birlikte olmuş mudur dersin? Sanmam. Erkek milleti değil misiniz yine de, sizden her şey beklenir. Üniversiteye başlayacağım tekrar. Ama bunu buluşunca konuşuruz. Evde oturmak bana göre değilmiş. Tanırsın beni. Hiç değişmedim. Yaşlandım biraz hepsi bu. Sesim daha ağlamaklı bir de. Duyarsan, anlayacaksın. Neyse. Gitmem gerekiyor. Telefondan ötüyor. Duyuluyor mu karşıdan acaba? Yedi sene oldu. Bu sorunun cevabını arıyorum. Bu sefer gel artık. İkide. Perdecide. İki. Öğlen. Bu sefer gel.
0 yorum:
Yorum Gönder