Heykelin etrafındaki yoğunluğun arasından, gürültüden ve şehirden; yakamı silktiğimde beni terk edecek o kirden payıma düşenle sıyrılıp döndüğümde sokağı, önümde yürüyen yabancının peşine düşmekten kaçamam. Onun adımlarını kullanırım, derim o halde, eve dönmek için. Bir başka yolda kendime benzer birini bulamazsam korkusuyla takılırım peşine. Zaten her yol eve çıkar bir noktada. Evi bulur eşyama sığınırım sonra. Ofise dönerim sabahları, şehirliler doluşur çevreme, yalnızlığı korurum aralarında. Mektuplar yazarım Unutkan'a, haberler beklerim günün her saati Unutkan'dan. O hiç hatırlamaz beni. Hisara giderim belki. Hava hep güzeldir orada. Zaten arada bir gelirim buraya, kazaen hayata küsmüş eski bir dostu elimde gazetelerle ziyaret eder gibi. Bilhassa kendimi. Çoğunlukla Unutkan'ı bulurum orada, ceviz ağacının dibinde, suya bakar yüzü durmadan. Hiç korkmam onu bıraktığım yerde bulamamaktan. Unutkan ölmez çünkü. Hep gençtir. Bilinci bir nehirdir ve devinir temizlerken bilindikleri. Eğilirim önünde, kendimi görmek için öncelikle. Tanıtırım sonra kendimi, yeniden ve yeniden. O yeterince konuşamazsa da dinler incelikle. Ben bahis açarım ona sessizce; hayat hakkında, savaş hakkında, aşk hakkında. Zaten hayat; savaş ve aşk hakkında. Ama istemem çığlık gibi sesim dağılsın ve kalsın evrende, kısarım onu bu sebeple. Gidene kadar hatırlamaz bile belki beni. Tekrar tekrar anlatırım aynı şeyleri, keyifle. Yinelenen her şey yenidir orada nasıl olsa. Bir soytarı gibi dolanırım bilincin etrafında. Unutkan hep aynı saati yaşar. O bilmese de herkes bilir onun büyük cevizin dibinde yaşadığını; ama kimse anlamaz hikmetini, her akşam aynı yere nasıl dönebildiğinin. Haddizatında ben de tanıyamam Unutkan'ı, nihayetinde Unutkan tanımaz kendini. Ama evi bilirim ben herkesin aksine. İnsanın ayakları unutmaz evin yolunu kertezleri kaybetse bile, coğrafya alt üst edilmedikçe. Yol götürür Unutkan'ı, o kalmaktan yapılmıştır.
Fakat, elbet ki gün gelir ve ayrılır Unutkan. Ama hatıramı götüremez peşinde. Eksilemem dünyadan. Ancak bedenimle mümkün bu cehennemde, birkaç kırık parçayı taşıyan halsiz bir iskeletten ibaret kalırım. Suya konuşur insan, ben sakınırım başka kıyılara sürüklenmekten bile. Sığınmak ve büzülmek isterim bu şehirde, evim dolaylarında, kendim çevresinde.
0 yorum:
Yorum Gönder